Nunha mañá como tantas outras o sol levántase preguizoso, para abrir paso á vida da cidade. Con certa vaidade vai enchendo de luz todos os espazos de la rlaza do Carme, revelando que o tempo sempre deixa pegada nos lugares e nas persoas que os habitan.    

Amparo espertou feliz, como todas as mañás desde que ten a Pierre na súa vida. Desde que se casaron xa pasaron máis de 60 anos. Ela prepara o almorzo, el le o periódico, e logo, mediada a mañá, vanse xuntos a facer a compra para preparar a comida; o que realmente é unha artimaña de Amparo para arrancar do sofá a Pierre  e obrigalo a tomar un pouco o sol, os médicos dixéronlle que lle iría ben saír un pouco. 

Sentan moi xuntos no amplo banco da praza, gustan de  estar preto un do outro, aínda que Pierre odia admitilo e sempre di que son cousas de Amparo.    

Nese instante de serenidade en que o sol roza as súas caras, o mundo deténse e temos ocasión de ver como o universo xira en torno a estes vellos amantes, que pese as adversidades da vida e grazas ás súas bondades, seguen xuntos. É moi certo que el xa ten esquecido moitas cousas, pero tamén é certo que ela non ten esquecido ningunha.